Ik ben jong (laat ons zeggen dat ik me nog steeds tot de jeugd reken) en ben gelovig. Daar zie, het is eruit. Hoe vreemd het ook mag klinken tegenwoordig, ik ben als jongere graag met geloof bezig. Priester ben ik niet, dus alles wat hier verschijnt is puur eigen mening en misschien niet stevig genoeg onderbouwd. Maar het moet eruit, ik kan en wil niet langer zwijgen over iets wat me zodanig bezig houdt en waar zo veel over te vertellen valt.
De Zwarte Baret koos ik als naam omdat het krachtig klinkt. En ergens omdat het hoofddeksel, de biretta (of in Vlaanderen ook wel eens de bonnet), me fascineert. Wie weet, misschien ontdek ik ooit wel mijn roeping en mag ik ook echt een zwarte baret dragen. Ik heb in ieder geval al veel nagedacht over het priesterschap. Dat is echter iets waar ik niet lichtzinnig wil over gaan. Ik wil, eenmaal een beslissing genomen, niet graag op mijn stappen moeten terugkeren omdat mijn keuze toch niets voor mij bleek te zijn. En dat werkt in beide richtingen. Als ik priester word, dan wil ik niet blijven verlangen naar een gezinsleven. Indien ik echtgenoot en vader word, dan wil ik niet blijven verlangen naar het priesterschap. Geen gemakkelijke keuze, dus ik wik en weeg liever nog wat verder.
Hoe het ook zij, ik vertrouw er op dat God me ten gepaste tijde wel laat merken wat Hij voor mij in petto heeft. Tot dan deel ik graag mijn gedachten en hersenspinsels met andere mensen, in de hoop dat zij er misschien ook iets aan hebben. Omnia ad majorem Dei gloriam!
