Zoals zovelen heb ik nooit leren biechten, of zelfs maar geleerd wat de biecht precies is en doet. En je moet tegenwoordig verdraaid veel moeite doen om een priester te vinden die het je deftig kan uitleggen. Er lopen tientallen priesters rond die de persoonlijke biecht niet echt meer de moeite vinden. Een "biechtviering" is even goed, en je bent nog gezellig samen met anderen ook. Maar ik wens de biecht niet te "vieren".
Ik herinner me nog dat we voor het eerst moesten gaan biechten ter voorbereiding op ons Vormsel. Totaal onvoorbereid natuurlijk, niemand van de vormelingen wist precies wat er stond te gebeuren. We zouden allemaal een gesprekje moeten hebben met de vormheer over de dingen waar we spijt van hadden. Tot zover de catechese over de biecht.
Een tiental jaren en heel wat zelfstandig opzoekwerk over het geloof later besloot ik dat het tijd was om echt te ontdekken wat de biecht is. Het plan om eens te gaan biechten heeft een tijdje moeten rijpen maar het kwam er dan toch van. Een relikwie van de Heilige Pastoor van Ars zou naar de kathedraal van Antwerpen komen, en op die dag zou er ook biechtgelegenheid zijn. Maar het werd een zware teleurstelling. Nog voor ik maar een zonde had kunnen opnoemen vergaf de priester mij alles al omdat ik de moed had na zo'n lange tijd terug eens te biechten. Als het dat was, dan hoefde het voor mij niet meer.
En dat gevoel is meer dan een jaar gebleven. Ik wist immers niet beter. Toch bleef er iets knagen en rond Kerstmis voelde ik echt de nood van opnieuw te biechten (andere kerk, andere priester). Wat een zalige ervaring was dat! Dit keer mocht ik alles kwijt wat ik wou en deze priester wist waarover hij sprak. Hij gaf me degelijke raad en na de absolutie te hebben gekregen voelde ik me echt bevrijd. Dat is namelijk waar de biecht om gaat. Door middel van de priester vergeeft Christus ons onze zonden, we mogen enkel niet bang zijn om ze aan Hem toe te vertrouwen.
Het kan misschien wel angstaanjagend en confronterend zijn om zulk een persoonlijke dingen (waar we niet bepaald trots op zijn) te vertellen aan iemand. Maar dat is gewoon wat schaamte die we moeten overwinnen, dat is niet onoverkomelijk. Het komt er op aan om op God te vertrouwen, en op zijn instrumenten (namelijk de priester). Die weet normaal gezien wel wat hij doet, en je kan er van op aan dat wat in de biechtstoel wordt gezegd ook in de biechtstoel blijft. Gewoon jezelf overgeven aan Christus, en dan komt alles in orde.
De titel van dit stukje is trouwens het begin van de absolutieformule in het Latijn (mocht iemand die niet kennen):
Ego te absolvo a peccatis tuis in nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Amen.
Ik ontsla u van uw zonden in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten